Normal People’ın Connell’i Paul Mescal ile genç yıldız Frankie Corio’nun muhteşem oyunculukları, seyircisini 90’lı yılların Türkiye’sine götüren nostaljik atmosferi ve ona tüplü bir televizyonda eski bir video kasetten tatil anıları izliyormuşçasına kendi nostaljisini yaşatan türler üstü anlatısıyla Charlotte Wells'ten yürek burkan bir ilk yönetmenlik denemesi Aftersun. Boşanmış işsiz bir baba ile 11 yaşındaki kızının Fethiye’de bir oteldeki tatilini anlatıyor film 1 saat 45 dakika boyunca. Kâh bir el kamerasıyla çekilmiş hatıra videoları kâh bu baba ile kızın oteldeki gündelik yaşamlarından son derece doğal, sıradan anlara dair sekanslar üzerinden ilerleyen film; seyircisine sürekli “Şimdi bir şey olacak.” gerilimi eşliğinde hikâyesiz(miş) görünen bir baba kız hikâyesi anlatıyor. “Ne izliyorum ve neden izliyorum?” sorularıyla seyircisini sınayan film; klasik hikâye anlatıcılığının sınırlarını zorlayan kişisel sinema diline rağmen tuhaf, adı konulamaz bir büyüyle büyülüyor ve içine çekip bırakmamacasına sarmalıyor onu son ana kadar. Bunu da muhtemelen yönetmenin kendi yaşamından izler taşıyan ve seyirciye alan açan son derece ketum anlatısı sayesinde başarıyor. Film; bu fazlasıyla boş bırakılmış alanları kendi yaşanmışlıkları ile doldurmasını istiyor belki de seyircisinden. Ucu açık bir son, ufak da olsa bir metafor ya da farklı okumalara açık alt metinler içermeyen Aftersun; sorunlu bir baba ile yaşından büyük davranan 11 yaşındaki bir kızın duygusal yolculuğuna ortak ediyor seyircisini aslında. Ancak film her ne kadar 1 saat 45 dakikalık süre boyunca hiçbir şey anlatmıyormuş gibi görünse de finalde ekranda donup kalan bir görüntüyle, seyircisini allak bullak edecek bir dakikalık kapanış sekansıyla, aslında başından beri ne çok şey anlatmış olduğunu çarpıyor onun suratına. Gücünü anlattığı hikâyeden alan filmlerin aksine yarattığı melankolik/nostaljik atmosferden ve kişisel bir hafızadan beslenen Aftersun; başarılı sinematografisi ve muhteşem oyuncu performansları bir yana iki ana karakterin geçmişleri, gelecekleri ve kim olduklarına dair bıraktığı muğlak alanları seyircisine tamamlatmayı seçerek onu anlatısının içine dâhil eden kalıplara sokulamayacak derecede özgün, bir o kadar dokunaklı bir arthouse harikası.
8,7/10

Basit dokunuşlarla kaliteli bir film nasıl yapılır sorusuna rahatlıkla cevap olarak gösterilecek olan filmlerden biri olan Aftersun, kendisini herkese sevdirmek gibi bir derdi olmayan, izleyiciyi hiçbir şekilde ajite etmeden, hatta güçlü bir senaryo bile vermeden, tamamiyle yönetmenin kişisel anılarından ortaya koyduğu, Paul Mescal ve şirineler şirinesi çocuk oyuncu Frankie Corio'nun başarılı ve doğal oyunculukları ile melankolik atmosferli çok başarılı ve vurucu bir dram film. Her şeyden önce, yönetmeninin ilk uzun metrajı olduğuna inanamadığım kaliteli teknik detaylar ve kamera kullanımı, atmosferle ve hikayeyle bağ kurmamızı kolaylaştırıyor. Ayrıca, filmin Charlotte Wells'in gerçek anıları olması ve bu tatilden 5 yıl sonra babasını kaybetmesi filmi ve hikayeyi daha da etkileyici kılıyor. Baba kızın mutlu tatil anlarından ibaret olan hikayeleri, Sophie'nin gelecekteki mutsuz olduğunu hissettiren anlık kesitleriyle hayat ve film üzerine izleyicisini yeterince düşünmeye itiyor. Filmin Türkiye'de ve 90'larda geçmesi, çocukluğunu o dönemde yaşayan bizim gibi izleyiciler için de farklı duyguları beraberinde getiriyor. Ayrıca, vurucu finalinin melakonlik atmosferli bu filmi izleyici için bir anda ağlanacak raddeye getirmesi, çok yaratıcı ve doğru tercih. Aftersun, gösterişsiz, buram buram hayat kokan, soft bir hikayeye nice çığlıklar sığdıran, altyapısı çok güçlü ve etkileyici bir drama. 8.3/10