Yıl 1959. Hiroşima’ya atılan bombanın ardından barışla ilgili çekilen bir filmde oynayan Emmanuelle Riva , Hiroşima’da kalan son iki gecesini Eiji Okada ile geçirir. İkisinin mutlu birer evlilikleri olmasına rağmen birbirlerine aşık olurlar. Eiji, Emmanuelle’nin kısa zaman içinde ülkesi olan Fransa'ya döneceğini öğrenince, Hiroşima’da onunla kalması için uğraşır. Bu esnada Emanuelle, İkinci Dünya Savaşı’nda Alman bir asker olan ilk aşkını hatırlar * Bu filmde diyaloglar şiir gibidir, hatta şiirdir * Sadece konuşmayla bir buçuk saat izleyeceğimi hiç düşünmemiştim ama diyaloglar ve oyunculuk gerçekten görünmeye değer. Filmde nerdeyse 2 kişi oynuyor.

Hiroşima’ya atılan bomba ve yarattığı vahşetten (ki Alain Resnais Night and Fog [1955] adlı belgeselinde olduğu gibi filmin başında arşiv görüntülerinden bolca yararlanmaktadır) on dört sene sonra; Hiroşima’ya barışla ilgili uluslararası bir filmde rol almak için gelen bir Fransız kadının Japon bir mimarla yaşadığı bir günlük dokunaklı ilişkisini gözlemliyoruz filmde. Film boyunca isimlerini öğrenemediğimiz kadın ve adam, belleklerinden ve bedenlerinden silip atamadıkları savaşın (ve dolayısıyla geçmişin) izlerini birbirlerinde anlamlandırmaya çalışırlar. İkisinin de mutlu evlilikleri vardır; öyle söylerler birbirlerine, ama bir yandan da geçmişte aynı zamanlarda ayrı mekânlarda neler yaşadıklarını anlatırlar. Adam Hiroşima’ya atılan bombanın yaşattığı vahşeti dillendirirken, sorduğu sorular neticesinde kadının Fransa’da “düşman askeri”ne olan aşkının ölümle sonuçlandığını ve “delirdiğini” öğrenir. Kadının kişisel hafızasının kolektif hafızayla çatışması ve ölen aşkını bir daha göremeyeceğini kabul edememesi sonucu hafızasını yitirmesiyle mahzende kapalı kalınan uzun günler başlar. “Delilik günleri” geçince de ailesi tarafından Paris’e gönderilir; sözde yiten hafıza ve geçmiş geride, başka bir mekânda kalmıştır zira. Zamanın paralelliğiyle birlikte aslında geçmişin bugüne olan etkileri, yansıması ve bugünü şekillendirmesi vardır filmde. Kadının Nevers’de yaşadıkları onun belleğidir, ta kendisidir ve adam da bundan dolayı onu tanımak için Nevers’de yaşadıklarını sorgular sürekli. Hem çok ayrı, hem çok aynıdır geçmişle bugünkü yaşamı; o yüzden de Hiroşima’da uyuyan sevgilisinin eline baktığında Nevers’de ölen sevgilisinin kanlı elini görür. Bu nedenle Hiroşima’da geçmişini yaşayarak, hissederek ve şimdiki zamanıyla bağdaştırarak anlatır Japon sevgilisine.Toplumsal ve kişisel belleğin, yaşanan acıları mekân üzerinden şekillenmesini bu kadar güzel anlatılabilecek bir başka film daha olmadığını düşünerek Alain Resnais’nin kült filminin izlenmeyi sonuna kadar hak ettiğini düşünüyorum. (Sonay Ban) Gönderen : @Nedural