Genç kadın yönetmen Selcen Ergun’un yazıp yönettiği ve Antalya Film Festivali’nden “En İyi Film” ile “En İyi Kadın Oyuncu” dallarına Altın Portakal ödülüyle dönen; gerek sinetografisi, gerek kurgusu, gerekse oyuncu performanslarıyla usta yönetmenleri aratmayacak olgunluktaki ilk uzun metraj filmi Kar ve Ayı. Son yılların en ağır kışının esir aldığı Doğu Karadeniz’deki bir köye atanan ve kendini uzun süren kış nedeniyle aç kalan ayıların saldıracağı tedirginliği içindeki köy halkı ile birkaç yıl önce öldürülen bir ayı nedeniyle birbirlerine düşman olan iki adam arasındaki husumetin tam ortasına bulan genç bir hemşireyi izliyor film. İlk yarısında muhteşem kış manzaraları eşliğinde, zor koşullar altındaki bu köyün gündelik yaşamına, ortalıkta dolaşan dedikodulara, efsanelere ve hemşirenin iş rutinine odaklanan Kar ve Ayı; köy halkından birinin ansızın ortadan kaybolmasıyla suçluluk ve şüphe duygularının hâkim olduğu gerilim dozu yüksek bir hikâyeye evriliyor. Film; daha açılış sahnesinde kırılan otomobil camı, bu camı onaran “yardımsever” köy sakini ve bir kahve falıyla aslında anlatısını temellendirdiği hikâyeye dair ipuçları veriyor. Ancak uzunca süre seyircisini kahramanının şüphesine ortak eden ve merak duyusunu diri tutan film; sona yaklaştıkça gizemini bir nebze açık etse de çarpıcı finaliyle hem seyircisini şaşırtmayı hem de onu doğa ile insan arasındaki çarpık denge üzerine düşündürtmeyi başarıyor. Kar ve Ayı; iyi hikâyesi ve etkileyici sinematografisi ile çok başarılı evet, ama filmin asıl hayranlık uyandıran yönü daha ilk uzun metrajını çeken genç bir yönetmenin sinema dilindeki olgunluk, oturmuşluk ve doğallık. Buna bir de her biri birbirinden etkileyici performans sergileyen başarılı oyuncular da eklenince Kar ve Ayı neredeyse kusursuz bir sinema deneyimi vaat ediyor seyircisine. Verdiği “İnsanların hatalarının bedelini her zaman doğa öder.” mesajı da cabası.
8,8/10