İnsan, olduğuyla kalır ve olduğuyla yaşar. Kimilerimiz bir şekilde ilerlerken, kimilerimiz de geriye hasret çekerek geçmişe dönmeye çalışır ve kimilerimiz de bu iki koca anın arasında sıkışıp kalır. İster ki gönül istenileni yaşayalım ama hayat öyle bir şeydir ki istenmeyeni yaşatır kişiye. Ne hayatlar vardır duysak şaşar kalırız, ne hayatlar vardır duysak dünyanın en şanslı insanlarıyız deriz.

"Frances McDormand" adlı oyuncumuzu zaten "Three Billboards Outside Ebbing" filminden de çok iyi biliriz. Bu filmde de ağırlığını koyabilmiş desek yeridir. Filmde göçebe bir hayat sürdüren ana karakterimiz, yaşamın çeşitli yüzleriyle karşılaşır ve hayatın çilesini çeken birçok insanı dinleyerek derdine dert, kederine keder ekler. Lakin doğrusunu söylemek gerekirse, film herkesin izleyebileceği bir film değil çünkü yapım o kadar ağır ki "lütfen, lütfen artık bir şey olsun da beni içine alsın" diyebilirsiniz ama filmin ağır olması hikâyeden ötürü değil, yapısal olarak ağırdır. Filmin izleyicilere verdiği mesajına gelecek olursak, film insana insanlığı hatırlatıyor ama hayatın bıraktığı izler ile. Filmi gözümde çok büyütmüştüm oysaki çünkü gönlüm daha iyisini isterdi. Filmi "Oscar - En iyi Film adayı olabileceği tahminlerini okuyup bu sebeple izlemeyi düşünüyorsanız izlemeyin çünkü diğer yapımları henüz görmedik ve benim görüşüm olarak da "Oscar adayı olsa bile, kazanma ihtimali çok zor". Son olarak filmin müziğini hazırlayan "Ludovico Einaudi", kendisini zaten dinleyen ve takip eden biri olarak şunu söylemeliyim, müzikler filmin yapısıyla birebir uyuşmuş diyebilirim. Müzik filme çok güzel bir renk katmış, izleyenlerin içinde çeşit çeşit hisler oluşturuyor. Uzun lafın kısası; filmin atmosferi, mesajı, oyuncuları ve müzikleri güzeldi ama çok ağır ilerlediği için beni bir hayli yordu.
Yine de izlemenizi tavsiye ederim. Puan: 7/10
 

2 1

Terrence Malick’in yolundan giden bir yönetmenden, The Rider’den tanıdığımız Chloé Zhao’dan, Frances McDormand’ın duru performansı ile taçlanmış trajik bir olayı dramatize etmeden tüm doğallığı ile anlatan bir yerleşik hayata yabancılaşma hikâyesi Nomadland. Jessica Bruder’ın aynı adlı kitabından uyarlanan ve 77. Venedik Film Festivali’nde “Altın Aslan” ile dönen, muhtemel Oscar adayı film, bazen zorunluluktan ama çoğu zaman kendi istekleri ile yaşamlarını karavanlarda sürdüren ve ABD’de 2018 istatistiklerine göre sayısı 1 milyonu bulan “Nomad”lar üzerine bir modern göçebe hikâyesi anlatıyor. Ekonomik kriz nedeniyle kapanarak birçok insanı işsiz bırakıp yerleşkesini de bir hayalet kasabaya çeviren köklü bir şirketin elemanı kocasını kaybettikten sonra her şeyi ardında bırakarak küçücük karavanı ile yollara düşen Fern’in, yakınlarının ve dostlarının “Bizimle kal.” ısrarlarına rağmen bir “Nomad” olarak çıktığı sonu gelmez yolculuğunu anlatıyor film. Birbirlerini her gördüğünde kırk yıllık arkadaşmış gibi hemencecik kaynaşan, birbirlerine ikramlarda bulunan, takas yaparak ihtiyaçlarını gideren bu sıra dışı “Nomad komününe” dair hikâyesiyle hem nefis bir yol filmi hem de tüketimin esiri olmuş yaşamlarımızla biz yerleşikçilere sert eleştirilerde bulunan tokat gibi bir film Nomadland. Yalın, duru anlatımı, harika yol manzaraları, muhteşem müzikleri, izleyen herkeste tüm sorumluluklarından sıyrılarak yollara düşme arzusu uyandıran asi, özgürlükçü tavrı ve çizdiği güçlü kadın profiliyle modern dünyanın direttiği yaşam alışkanlıklarına başkaldıran nefis bir bağımsız film. Bu arada filmde Amazon’a yer verilmesinin sebebinin ilgili firmanın “Nomad”lara esnek iş imkânı sağlayarak geçimlerini sürdürmelerine yardımcı olmasından dolayı olduğunu da belirtmek ister ve hazır adı anılmışken henüz izlemeyenlere Frances McDormand’ın muhteşem bir performans sergilediği harikulade bir mini dizi olan Olive Kitteridge’i hararetle öneririm son söz olarak.
8,3/10

2 0

nazo82