Çağdaş İrlanda edebiyatının önde gelen kalemlerinden Claire Keegan’ın “Foster” (Emanet Çocuk) adlı romanından uyarlama, 95. Akademi Ödülleri’nde ülkesi adına “En İyi Uluslararası Film” dalında yarışacak olan Colm Bairéad’ın ilk ve tek uzun metraj filmi An Cailín Ciúin. İlgisiz ve sorunlu ebeveynleri tarafından yaz tatilinde uzak akrabalarının yanına bırakılan 9 yaşındaki dünyalar güzeli Cáit’in yürekleri yaralı yaşlı bir karı koca ile beraber geçirdiği birkaç aya odaklanıyor film. Ancak neredeyse hikâyesiz diyebileceğimiz bu dokunaklı film; sessizliğini kullanarak ilgisiz ve nobran insanlardan oluşan çevresinden kendini yalıtmayı öğrenmiş yaralı bir kız ile yüreklerinde kapanmaz bir yara taşıyan yaşlı iki insan arasında gün geçtikçe güçlenen bağı kapalı ancak nahif detaylarla süslü öyle bir anlatımla aktarıyor ki “Hem film hiç bitmesin hem de birbirinin yarasına derman olacak bu üç insan posta kutusuna giden o muhteşem yolda bir tablonun figürleri olarak sonsuza kadar yaşasın.” istiyor insan ister istemez. Çocuklarının kıymetini bilmeyen çok çocuklu bir aile ile çocuk eksikliğini iliklerine kadar hisseden bir karı kocayı karşı karşıya getiren An Cailín Ciúin; gerçek sevginin kan bağından geçmediğini Cáit’in kimi kast ederek söylediği belli olmayan “Babacığım.” sözüyle özetliyor aslında. 12 yaşındaki Catherine Clinch’in hikâyeye derinlik katan güçlü performansı, başarılı görüntü yönetmenliği, detaylar üzerine oturtulmuş “aile ve ev” kavramlarının aslında ne anlama geldiğini fark eden küçük bir kıza dair dokunaklı hikâyesiyle minimalist ancak son derece başarılı bir yapım An Cailín Ciúin. Öte yandan kitaptan alınan ve spoiler içinde paylaştığım paragraf filmi ne kadar başarılı bulsam da uyarlandığı romanın etkisini yeterince veremediğinin kanıtı aslında. İlk fırsatta okuyacağım.
8,2/10

!! Spoiler !!

Artık yana devrilmekte olan güneşin ışıkları, suya yansıyan bizi eğri büğrü gösteriyor. Bir an korkuyorum. Buraya ilk geldiğimdeki o çingene çocuğu gibi değil de, şimdiki gibi temiz, başka giysiler içinde ve arkamdaki kadınla beraber olduğumu kabullenene kadar bekliyorum. Tası suya daldırıp dudaklarıma götürüyorum. Su daha önce hiç içmediğim kadar soğuk ve temiz: Babamın bırakıp gidişinin tadı var suda; hiç orada olmayışının, gittikten sonra bana ait hiçbir şeyin olmayışının tadı. Tası yeniden daldırıp güneşin suda yansıdığı yere kadar kaldırıyorum. Altı yudum içip, utancın ve sırların barınmadığı bu yerin, şimdilik, yuvam olmasını diliyorum.