Bugün Ne İzledim

John Wick meraklılarına tavsiye ederim. Bu sefer kahramanımız biraz daha emekli tipli ve yalnız değil. 82 'lik babası (C. Lloyd) ve tetikçi ortağı (Rza) var. Sanırım yeni bir seri başlıyor. Kült film artı biraz mizah.

7/10

Not : Yıllar sonra çocukluğumuzun bilimkurgu dizisi Ziyaretçilerin tetikçisi Michael Ironside 'ı ve Geleceğe Dönüş 'ün profesörü Christopher Lloyd 'u yaşlanmış halleriyle yan rollerde görmek hoştu.

Şehirler, ülkeler, coğrafyalar değişiyor ama dinlerin kadınlar üzerindeki insanlık dışı tutumu, özellikle İslam ülkelerindeki kadınların gözlerinden akan kan ve göz yaşı değişmiyor. Film, isminden de anlaşılacağı üzere ezilen kadınların sesi olmuş, İslam inancına sahip insanların fanatik görüşü nedeniyle aklı selim tutumları reddettiği ve Allah'ın kanunları adı altında kadınlara zulmettiği bir başka ülke olan Cezayir'e götürüyor izleyiciyi. Konu: Nerdeyse o bölgedeki kadınların tek sosyalleştiği alan olan Türk hamamını Fatima, akrabası Samia ile birlikte işletmektedir. Hamama gelen kadınların ekseninde dönen film, kadınların acıları, dine ve inanca bakışı ve yer yer yarattığı hesaplaşma sahneleriyle izleyiciyi hazmetmesi zor ve insanın canını yakan gerçeklerle yüzleştiriyor. Henüz on bir yaşındayken evlendirilen ve hayatının en zor günü olan gerdek gecesini anlatan yaşlı kadının sekansı filmin en etkileyici ve beğendiğim sekansıydı. Bunun gibi birkaç sahne ile de  izleyiciyi ani şoklar ile etkileyen film, yer yer izleyiciyi ajite etmeye çalışsa da bu durum çok da rahatsızlık vermiyor. Yüksek çoğunluğu tek mekanda geçen, dinin kadınlar üzerindeki etkisini oldukça çarpıcı ve etkileyici bir dil ile anlatan film, özellikle İslam ülkelerindeki kadınların sesine kulak veriyor ve acılarını dile getiriyor. Filmden haberdar olmamı sağlayan @Franz_K teşekkürler.

8/10

Yönetmenlik koltuğunda oturan Martin Scorsese ismine rağmen gerek hiç ilgi alanıma girmeyen konusu, gerek 2 saat 40 dakikalık uzun süresi, gerekse hakkında okuduğum olumsuz eleştiriler nedeniyle uzun süredir bir kenarda tuttuğum filmdi Silence. Ancak ne yaparsanız yapın böyle büyük yönetmenlerin böyle güçlü prodüksiyonlarından uzak kalmak mümkün olmuyor, er geç ağına düşüyorsunuz onun. Düşünün ki dünyada kabaca 4000 civarında din var ve bu dinlerden birine mensup bir kesim din adamı diğer tüm inanç sistemlerini reddederek kalkıp okyanus ötesi bir coğrafyada farklı inançlardaki insanlara “Siz şimdiye kadar yanlış bir Tanrı’ya inandınız.” diyor ve sözde iyi niyetle ama son derece bencilce bir tavırla onların kendi dinine, kendi Tanrı’sına inanmasını bekliyor. Sonra da binlerce yıldır süregelen inançlarını korumak isteyen toplumun bu amaçla aldıkları tedbirlerden kendilerine mağduriyetler devşiriyor. Hristiyanların 17. yüzyıldan itibaren gerek sömürgelerinde gerekse diğer coğrafyalarda sürdürdükleri misyonerlik faaliyetlerinden birini, daha önce ülkeye gitmiş ve misyonerlik faaliyetleri sonucu işkence edilerek öldürülmüş rahiplerden birinin dinden döndüğünü öğrenen iki genç din adamının Japonya’ya seyahatini ve ülkede yaşadıklarını anlatıyor Silence. Özellikle İngiliz Misyonlerlerin kendi sömürgelerinde uyguladıkları, 2002 yapımı Rabbit-Proof Fence’de en çıplak haliyle anlatılan acımasız asimilasyon politikaları göz önünde bulundurulduğunda bu filmdeki Hristiyan rahiplerin çektiği acılara dair bol ajitasyon içeren hikâye oldukça havada kalıyor. Japon Şogunların insanlık dışı işkencelerini görünce seyirci bir yandan “düşünce ve inanç özgürlüğü” bağlamında insancıl bir yaklaşımla her ne kadar “İnsanlar kendi rızaları ile dinlerini değiştiriyorsa buna karşı çıkmak doğru değil.” diyorsa da bir yandan da bir ulusun yıllardır sahip olduğu inanç sistemini koruma refleksine hak veriyor ister istemez. Film; Japon Şogunların ülkedeki Hristiyanlık faaliyetlerine yönelik acımasız uygulamalarını ve din değiştirmedikleri için insanların işkencelerle öldürülmelerini sözüm ona kahrolarak izleyen rahiplerin Tanrı’nın bu trajedilere sessiz kalmasından dolayı inançlarını sorgulaması bağlamında ele alıyor. Filmin “Silence” ismini alması da bundan dolayı zaten: Tanrı’nın sessizliği. Tartışmalı konusuna ve şeytanlaştırdığı Japon yöneticilere karşın sevimli gösterdiği Hristiyan misyonerlere dair yanlı hikâyesine, bir buçuk saatte anlatılacak hikâyeyi gereksiz yere iki buçuk saate sündüren anlatısına rağmen Silence, Martin Scorsese’in güçlü yönetmenliği ve zengin oyuncu kadrosuyla izlenirliği artan başarılı bir pordüksiyon.

7,0/10

Film için Nineteen Eighty-Four'da hissettiklerimin aynısını hissettiğimi söyleyerek başlamak istiyorum. Usta yönetmen Francois Truffaut'nun sinemaya uyarladığı ve Ray Bradbury'nin aynı isimdeki romanından uyarlama Fahrenheit 451, yönetmenin ilk İngilizce filmi ve muhtemelen kitabının çok çok gerisinde kalmış, distopik atmosferi tam manasıyla yaratamamış ve birkaç karakter arasında geçen ve dış dünyanın nerdeyse olmadığı, ama buna rağmen değindiği konu ve finaliyle izlemeye değer distopik bir eser. Konu: Yeni terfi almış itfaiye eri, evli, görevi kitapları yakmak olan Montag, devrimci kitap okumayı seven öğretmen Clarisse ile tanışınca fikirleri değişmeye başlar. Yer aldığı safın yanlışlığını farkeden Montag, artık hem iki kadın hem de iki saf için tercih yapmak zorundadır. Öncelikle, itfaiyelerin gelecekte söndürme değil yakma görevlisi olarak yer alması zekice ve başarılı bir ayrıntı. Bu konuda kitabı ve yazarını tebrik ediyorum. Bahsi geçen her iki film de, kitaplarıyla sükse yapmış ama sinemada bir türlü istedikleri kaliteleri yakalayamamışlar filmler. Belki prodüksiyon ve bütçe küçüklüğünden, belki o dönemde bu tür filmleri yapma zorluğundan, belki de yanlış yönetmenler tarafından sinemaya uyarlanmasından. Sebebini bilmiyorum, sadece bu filmlerin seyirlik film olmaktan öteye gitmeleri gerekirdi diye düşünüyorum. İtfaiyelerin kitap yakması gibi birkaç ayrıntısını ve finalini beğendiğim film, dönemine göre başarılı bulsam da, Nineteen Eighty-Four ile birlikte günümüzde remake olmasını ve kitaplarının şanına yaklaşmasını istediğim ender yapımlardan biri.

7.3/10

Diğer Billy Wilder komedileri kadar gülmediğim, ancak bol diyaloglu, eğlenceli, kapitalizm ve komünizmin karşı karşıya getirildiği, döneminde ses getirmiş bir komedi filmi One, Two, Three. Konu: Batı Berlin'de kola firmasında çalışan müdürün görevi, patronunun kızını karşılamak ve misafir etmektir. Patronun kızı ise çok geçmeden kendisine bir sevgili bulmuştur. Sevgilisi ise maddi durumu çok iyi değildir ve aynı zamanda da komünisttir. Müdürün yeni görevi ise, patronunun kızı ve sevgilisini ayırmaktır. Eğer ayıramazsa, işten kovulacaktır. Savaş sonrası dönem etkisini bünyesinde barındıran film, kapitalizm ve komünizm düşüncelerini eğlenceli bir dil ile karşı karşıya getiriyor.

7.4/10

Henüz ilk çeyrekte bir film çekme aşamasını anlatmasıyla, film çekmenin zorluklarını ve kamera arkasını anlatacağını sinyallerini veren film, ilerledikçe derdinin aslında bu olmadığını, derdinin politik ve sosyolojik kaos olduğunu, geçmişten günümüze sömürgeci zihniyetin değişmediğini, kapitalist düzenin insanların elinden suyu bile alabilecek kadar açgözlü olabileceğini anlatan ve içerisinde bolca sömürgeci zihniyet, kapitalizm ve düzen eleştirileri yapan başarılı bir dram filmi. Konu: Kristof Kolomb, sömürgecilik ve keşif tarihi üzerine film yapmaya çalışan Sebastian için bu filmi yapmak sandığından zor olacaktır. Oyuncu seçimlerindeki aşırı ilgi üstüne, seçtikleri oyuncuların film ortasında gözaltına alınmasıyla da çekimler aksar. Her şeyden önce, filmde ele alınan çekim aşaması ve konunun, arka plandaki sömürgecikle bağdaşması zekice ve başarılı bir iş. Yıllar geçiyor, çağlar değişiyor ama insanın açgözlülüğü ve içindeki sömürgecilik değişmiyor. Derdini eveleyip gevelemeden anlatan, ilk çeyrekte ilgi pek ilgimi çekmeyen ancak git gide değişen atmosfer ve asıl derdini ortaya koymasıyla takdir kazanan etkileyici bir dram filmi.

7.6/10

Günümüz siyahi yıldızlarından Viola Davis ve genç yaşta kansere yenik düşerek aramızdan ayrılan Chadwick Boseman'ın başrollerini üstlendiği August Wilson’ın aynı adlı tiyatro eserinden uyarlanan siyahi hakları ve blues temalı nefis bir tek mekân filmi Ma Rainey’s Black Bottom. Kurgusunu baskın ve dediğim dedikçi bir karakter olan solist Ma Rainey ile orkestrasının albüm kaydetmek için bir araya geldikleri stüdyoda yaşadıklarını üzerine kuran film; bir yandan orkestradaki genç ve yenilikçi trompet sanatçısı Levee’in grubun diğer üyeleriyle çalınacak parçalar ve siyahi sorunları konusundaki fikir ayrılıklarını, bir yandan da Ma’nın menajeri ve stüdyo sahibini zorlayan bitmek bilmez istekleri üzerine bir hikâye anlatıyor. 1920'li yılların ırkçı, cinsiyetçi ortamını dönemin müzik endüstrisi üzerinden eleştirel bir yaklaşımla ele alan film; tüm toplumsal baskı ve kısıtlara meydan okuyan efsanevi blues şarkıcısı Ma Rainey üzerinden özellikle siyahi yeteneklerin sömürüldüğü müzik piyasasında bu düzene meydan okuyan güçlü bir kadın profili çiziyor. Öte yandan film genç trompetçi Levee’in diğer orkestra üyeleri ile yaşadığı fikir ayrılıkları üzerinden 20’li yılların siyahi sorunları ve mağduriyetleri hakkında sert mesajlar vermeyi de ihmal etmiyor. Kostüm ve dekorları ile 20’li yıllar Amerika’sını başarılı bir atmosferle yansıtan Ma Rainey’s Black Bottom; iki güçlü oyuncunun “En İyi Kadın” ve “En İyi Erkek Oyuncu” dallarında Oscar adayı olduğu muhteşem performansları ve harika blues parçaları ile hem göze hem kulağa hitap eden bir an bile sıkılmayacağınız tiyatrovari bir müzikal tek mekân filmi

7,3/10

74 yılı karete filmi fakat burada kahramanımız kahraman değil. Bilakis paralı bir katil fakat boyundan büyük işlere bulaşınca mecburen iyilerle ittifak kurmak zorunda kalır. Japon sinemasının samuray ve karete dolu olduğu yıllarda efsane Shin'ichi Chiba'dan güzel bir yapım. Sert karate sahneleri var. Fakat bu filmler ve konuları bizim Cüneyt Arkın filmlerine fazlaca benzetiyorum. Bolca esinlendiği hatta bazı şeyleri çok daha iyi yaptığı belli.

7/10

Öncelikle bu filmi anlamak için TOS serisinin sezon 1 bölüm 22 Space Seed bölümünü seyretmek lazım. Khan'ın kim olduğunu, ortaya çıkışını anlatıyor. Uzayda başıboş gezinen gemi bulup yardım eden Kirk kim olduğunu bilmeden Khan'a yardım ediyor. Tabi Khan boş durmayıp gemiyi ele geçirmeye çalışıyor. Bölüm sonunda ıssız bir gezegene yolluyor. Issız dememe bakmayın, ölüme yollamıyor. Çıkamayacağı ve kendini geliştiremeyeceği bir gezegene yolluyor. Çünkü isyan suçu direkt ölüm olduğundan kaptanlık yetkilerini kullanarak bunu yapıyor. Fakat bu gezegen bir nedenden patlıyor ve Khan üstün kişiliğini kullanarak tayfasını ve kendini ıssız bir gezegene göndermenin yolunu buluyor. İlk film uzun sahneleriyle sıkıcı diyebileceğimiz bir yapımdı. Karşımızda kötü karakter yoktu. Bu filmde Khan sayesinde fazlaca bu boşluk dolduruluyor. Ayrıca bütçenin arttırıldığıda belli. Zaten karakterler, oynayanlar hep aynı adamlar olduğu için kalitesi tartışılmaz. ST:NG'da ıssız gezegenleri M sınıfı gezegene yani yaşamsal gezegene çevirme işleminden fazlaca söz ediliyor. Bu teknoloji bence bu filmdeki genesis projesi. Şu zamana kadar en kötü vulkan karakteri kim diye sorsan ST:E'deki T'Pol derdim. Fakat o'nun bile bir çabası vardı. Fakat bu filmde Saavik (Kirstie Alley)'i görünce açık ara en kötü vulkanlı rolüne girdiğini anladım. Kulaklarının uzun olması haricinde yaptığı bir şey yoktu. Birde gülümseyerek poz veren ST:D'deki genç spock unutulamaz.

7.5/10

Vespa scooter 'ın mucidi, işadamının gerçek hikâyesi. Duygusal bir biyografi filmiydi. Ellili yıllar, İtalya. Filmde anlatılan, Vespa 'nin kullanıldığı Audrey Hepburn, Gregory Peck filmini de izlemek lazım.

7/10