Bugün Ne İzledim

The Magdalene Sisters; 2002 Venedik Festivali'nde skandal yaratan ve yönetmeni Peter Mullan’ın, Vatikan'da tüm şimşekleri üzerine çektiği katı Katolik din anlayışının insanlık dışı uygulamalarını tüm çıplaklığı ile aktaran dikkate değer bir film. Yasalara aykırı hareket eden suçlular mahkemeler tarafından yargılanır ve gerekiyorsa cezaya çarptırılır. Eğer yargılama adilse kimse bireyin çekeceği bu cezayı haksız görmez. Ancak ya yasalara aykırı hiçbir şey yapmayan, hatta yasalara göre suçlu değil mağdur olan, erkek egemen toplumların direttiği sözde ahlaki kurallara uygun yaşamadığı iddia edilen biri, hiç yargılanmadan bir hapishaneden daha kötü koşullara sahip bir yere kapatılır, hiçbir kontrolün olmadığı bu yerde her türlü insanlık dışı muameleye maruz bırakılırsa? İşte The Magdalene Sisters, 1996 yılına kadar İrlanda’da varlığını sürdüren ve kendilerine ailelerince teslim edilmiş köleleri karın tokluğuna çalıştırdığı çamaşırhanelerle zenginlik içinde yüzen Magdalene manastırlarından birine kapatılan üç kızın gerçek olaylara dayalı hikâyesini anlatıyor. Katı Katolik inanca sahip rahibeler tarafından yönetilen ve kimsenin “Ne yapıyorsunuz?” demediği, her biri bir “günahkar” olarak kabul edilen kadınların sözde arındıkları bu dünyaya kapalı ortamda yaşananları en çıplak haliyle anlatan film; insanların şeytana ne kadar yakın olabileceğini, din denilen mefhumun farklı ellerde ne kadar korkunç bir silaha dönüşebileceğini, sadece kadın olmanın bile tek başına suçlu olmak anlamına gelebileceğini, erkeklerin kadınlar üzerinde kurduğu ağır hegemonyanın ve “namus” adı altında kadınların özgürlüklerine sınır koymanın coğrafya ile sınırlı olmadığını son derece gerçekçi bir hikaye ile çarpıyor seyircinin suratına. Yer yer karikatürize edilmiş gibi görünen karakterlerine, yaşananların abartıya kaçtığına dair yarattığı izlenime rağmen cemaatlerde yaşananlardan kulağımıza çalınan dedikodular dikkate alınırsa filmin son derece gerçekçi bir anlatıya sahip olduğu inkâr edilemez. Korkunç olanı da bu zaten.

7,5/10

Her bir sahnesi, her karakteri, hatta karakterlerin ağzından çıkan her sözün derin metaforlar içerdiği alegorik anlatısıyla 1975’e kadar süren Franco diktasının İspanyol sineması üzerindeki etkilerini en çarpıcı şekilde yansıtan filmlerden biri Ana y Los Lobos. İspanya kırsalındaki bir eve çocuk bakıcılığı yapmak üzere gelen Ana isimli genç, güzel bir kadının bu evde askeri militarizmi, bağnaz dinci anlayışı ve cinsel şiddeti sembolize eden üç orta yaşlı erkekle giriştiği mücadeleyi anlatan film; evin yaşlı ve hasta annesi üzerinden de İspanya’ya ve Franko rejimine ağır eleştirilerde bulunuyor. Alegorik anlatım metodunu eşine az rastlanır bir güzellikte ve tutarlılıkta kullanan; militarizme, dine ve cinsel şiddete yönelttiği ağır eleştiri ile güncelliğinden hiçbir şey kaybetmemiş nefis bir film Ana y Los Lobos.

9,0/10

Tokyo Uluslararası Film Festivali’nde en iyi film ödülü alan İskandinav sinemasından nefis bir fedakârlık hikâyesi Onkel. Anne babasını kaybettikten sonra yarı engelli amcasının yanına yerleşerek çiftlik işlerinde ona yardım eden Kris’in gönülden bağlı olduğu amcasıyla birlikte yaşamaya dair yüksek özveri içeren anaç güdüsü ile aşk ve idealleri arasındaki bocalamasını anlatan film; az diyaloglu durağan bir anlatıya sahip olsa da duygusal derinliği yüksek bir kendini adama hikâyesi anlatıyor. Hayvancılıkla uğraşan Danimarkalı ailelerin günlük rutinlerine bolca yer veren Onkel; çizdiği son derece orijinal iki karakterin ilişkileri üzerine kurulu yapısıyla sözlere değil tavırlara dayalı güzel bir bağlılık hikâyesi anlatmasının yanında genç bir kadının zincirlerini kırma arzusu ile kendine vazife edindiği sorumlulukları arasındaki çelişkiyi aktarması bakımından dikkate değer bir film. Yalın, doğal anlatımı ile sıradan insanların hayatlarına gözlemci bakış açısıyla yaklaşan Onkel; bu tarzı ve İskandinav sinemasına ilgi duyanları fazlasıyla tatmin edecek ancak sinemada hareketlilik, eğlence ve sürükleyicilik arayanlara hitap etmeyen durağan ama karakterler üzerine kurulu yapısıyla derinlikli bir film.

7,2/10

Hitler her zaman gerek oyunlarda gerek filmlerde canavar, mantak vs vs tanıtıldığı için ilk defa bu filmde değişik bakış açısıyla gördüm. Kötü kararları vardı, kendi insanlarını bile umursamıyordu fakat tarihe dönüp baktığımızda bir çok ülkenin içinden onlarca Hitler çıktığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Fakat abd'nin reklam bölümü holivud durmadan bu karakter üzerine çalıştığı için benliğimize işletebildikleri kadar işlettiler. Bu film Hitler'in artık Berlin sınırlarına hapis kaldığı, holivud'un aksine Hitler'e gerçek darbeyi vuran rusların Almanyanın içlerine kadar ilerlediği, filmin başında söylendiği kadarıyla 12 km yakınında geldikleri zamanları anlatan yegane yapım. Hitler artık son günlerini yaşıyordur. Kısıtlı cephane, askerle Berlin'de sıkışmış durumdadır. Kaçmayı düşünmez, olmayan ordularını düşmanın üstüne yollar durur... Her yeri gri olan sığınaktaki son günleri yani. Filmle alakalı her şey çok iyi. Üst düzey oyunculuk, ortam... Savaş konusunda kesinlikle seyredilmesi gereken çok güzel film. Çok acımasız sahneler var. Kurgusal değil direkt gerçek hayattan alınma bilgilerle yapıldığınıda belirteyim. Sığınaktaki çocuklar olayları dramatize etmek için değil gerçekten oradaymış.

10/10

Steven Soderbergh'in ilk uzun metrajı olan ve başrolünde oynayan Andie MacDowell ismini görünce izleme listesine aldığım film, çarpık ilişkileri odağına alan ve evlilik kurumunu da bu ilişkilerle beraber sorgulayan, dramatik bir film olmasının yanı sıra, ağır bir anlatıya sahip bağımsız bir film. Film; Kocası tarafından aldatılan ve uzun zamandır kocasıyla cinsel ilişki yaşamayan Ann, kocasının uzun zamandır görmediği eski bir arkadaşının misafir olmasıyla, ona karşı bir şeyler hissetmeye başlar. Her ne kadar filmin ismi, müstehcen bir film çağrışımı yapsa da rahatsız edici seviyede müstehcenlik yok filmde. Tespitleri ve eleştirileri ile, yeni ve farklı şeyler söylemeyen film, yine de çarpık ilişkileri ve evlilik kurumunun dayandığı sahteliği ve insanların iki yüzlülüğünü oldukça gerçekçi bir anlatıyla insanların yüzüne çarpıyor.

6.5/10

Nolan'ın sinemanın genel izleyici kitlesine oynama şirinliğini bir yana bırakırsam, iyi bir kurguyu çağıran sıra dışı bir fikrin, bu kadar çatışma sahnesinde fazla debelenmesini ve yüzeysel olarak geçilmesini yadırgayarak başlamak istiyorum. Evet, zamanın geriye akması güzel ve orjinal bir fikir. Bu fikrin gerçekten hoşuma gittiğini belirteyim. Ancak, bu fikir nereye varmış, ne anlatmış oralar gerçekten muamma. Tenet, gelecekte programlanmış ve geçmişle köprü kurulmuş zamansal bir bağ ve dünya yok edilmek isteniyor. Fikir olarak başarılı olsa da, kurgusal olarak başarısız bir film ve izleyici oyalanıyor. Zaten Nolan da izleyici oyalansın, anlamaya çalışmakla uğraşmasın istiyor. Esas oğlanın geriye akan zamanla ilk tanıştığı sahnede, profesör kadın da aynı şeyi söylüyor. Anlamaya çalışma, sadece hisset. Ben şahsen, film içerisinde izleyiciye verilen bu tarz mesajlardan gerçekten rahatsızlık duyuyorum. Ben bir sinema izleyicisi olarak, izlediğim bir filmi neden anlamaya çalışmayayım ki? Üstelik, çok iddialı ve kurgusal olarak zor bir film ile geliyorsan... Bunu David Lynch de yapardı çok önceden. Yanlış buluyorum ve rahatsız oluyorum bu tarz mesajlardan. Nolan bugüne kadar hiçbir zaman bir fikir bulmadı veya özgün filmler yapmadı. Ancak, bulunmuş fikirleri ve yapılmış filmleri daha iyi yerlere getirdi, ki konuyu izleyiciye sunma ve anlatma aşamasında her zaman başarılı işler çıkardı. Ancak, bu film sanki Nolan'ın kariyerinin tersinde seyretti. Bu sefer iyi bir fikir bulunmuş ama hem kurgusal hem anlatı olarak başarısız. Belki de bilerek yaptı, filmde de zaman geriye akıyor kariyerim de geriye aksın dedi. Şaka tabii ki. Ancak, iyi anlatamadıktan, kurgusal olarak tutarlı hale getiremedikten sonra, bir fikir bulmak ne işe yarar ki? Nolan'ın bu tarz hareketlerini genel izleyici etkileme hareketi olarak görüyorum. Interstellar filminde de, esas oğlanı yaşlanan kızıyla bir araya getirdiği sahne için, içinden of bu sahne ile izleyiciyi manyak ederim diye düşündüğüne yemin edebilirim mesela. Kurgusal olarak tutarsız ve yetersiz bir anlatıyla, zaman zaman klişelere başvurarak anlatılmış, ortalamanın üstünde seyir zevki verdiği tartışmaya açık bir film Tenet. Filmin kurgusal olarak tutarlı ve başarılı olduğunu düşünenlerin, kurguyu ve anladıklarını bana da anlatmalarını canı gönülden isterim. 

6/10

Bu filmin ismini kim türkçeleştirmişse işi bırakması lazım. "İnatçı Bir Adam" olarak türkçeleştirmek bence filme hakarettir. Düz mantıkla bakılırsa balıkçılık yapan abimiz zor şartlarlada olsa yaşamına devam ediyordur. Balık havuzunun beslendiği su yolunun sahibi fabrika devamlı abimizin işine taş koyuyordur. Günün birinde su zehirlenir ve bütün balıklar ölür. Abimiz hakkını arayayım derken başı dertten kurtulmaz... İnatçı bir adam derken bu abi doğru yoldan hiç sapmamış. Karısının lafıyla "ben hapse girsem bile kurtarmak için rüşvet vermez." Uğraştıkça, pisliğe batar durur. Okul müdürü olan karısı o'nun kadar ilkelerine bağlı kalmasada her daim kocasının yanındadır. Türkçeye çevrilen her filmi çok kaliteli olan İran sinemasından mükemmel bir film daha. Belki büyük bütçeli filmler çekemiyorlar ama senaryo bazında müthiş işler çıkartıyorlar.  Malesef bu filmin yanına yaklaşabilecek kaliteli filmlerimiz yok. Politik ve gerçekci yapım. Ana konudan ziyade alttan alta işlenen sistem eleştirisiyle harika bir yapım.

8/10

Filmin çok iyi kadrosu var. Sam Rockwell'i bu konuda çok beğenirim, zira filmin 2. başrolüydü. Hatta doğru dürüst konuşmayan Colin Farrell'dan çok daha fazla diyaloğa sahipti. Fakat senaryo o kadar iyi değildi. Başarılı olmuş bazı filmlerden etkilenerek yazıldığı çok belli. Kara komedi olarak çok başarılı olmuş. Fakat komedi adına bir kaç mantıksız sahne var. "seven psychopaths" isimli kitabı yazmaya başlayan yazarımız bir türlü romanına başlayamaz. Yakın arkadaşı olan Billy'den fikir almaya başlar. Billy köpek hırsızıdır, psikopat olan çete liderinin öok sevdiği köpeğini çalmıştır... Aksiyon, mizah, güzel diyaloglar, güzel oyuncular... Her şey var.

7/10

Zor bir film Tenet, senaryo açısından çok geniş, bunuda izleyiciye sadece ip ucu vererek, hiç bir şeyi kendi açıklamayarak, her şeyi izleyiciye çözdürerek senaryonun anlaşılması isteniyor. Bu sebeplerle senaryonun anlaşılması için 2 kere seyredilmesi şart, hatta 3 bile olabilir. Senaryo çok karışık, ayrıca çok bölük pörçük. Nolan kendini aşmak için izleyiciyi çok zorlamış. "inverted" olayı çok kafa karıştırıcı ve izlenmesi bence zevkli değil. Basit bir zamanda yolculuk filmi yapmak istememiş. Filmin başında bir nesneye zoom yapılıyor, açıklaması filmin sonunda yapılıyor. Yapılmıyor daha doğrusu basit bir zoom yapılıyor sadece. Bu yüzden büyük ekran TV'de dikkatlice seyredilmesi gereken bir yapım. Ayrıca son çatışma sahnesi çok karışık, bir sürü asker sürekli bir yerlere ateş ediyor. Bence bu sahneyi becerememişler. Etkileyici bir son yapamamışlar. Inception'daki gibi bizi koltuğa çivileyecek bir son beklerdim. Geri kalan her şey Nolan kalitesinde, zaten çok belli oluyor, neredeyse bütün filmlerin çekimleri birbirine benziyor. Bir ara bir yerlerden Batman çıksa şaşırmayacaktım. İzleyiciyi çok zorlayan, şansen beğenmediğim "inverted" sahneleriyle beklentimin altında kaldı. Fakat eleştirim senaryoya farkındaysanız, birde son çatışma sahnelerine. Karışık senaryo sevenler için gayet güzel bir yapım. Ana karaktere biraz daha derinlik verseler, sorunlu geçmiş felan, filmin süreside biraz daha uzatılsa daha iyi olurdu. Esasında film bence 4 saat olsaydı her şey çözülürdü

7/10

Hala aktif film çeken Jackie Chan'in 76 yapımı filmi. Zaten Jackie Chan'i anlatmaya gerek yok. Kendini ispatlamış, dublör kullanmadan gerçekten dövüşçü olduğunu göstermiştir. Film boyu yapılan zor antremanları bizzat kendisi yapıyor. Gerçekten zor antremanlar, yıllardır dövüş filmleri seyrederim eziyet denebilecek bu zor sahneleri kendi yapan oyuncu çok azdır. Efsane olan ip man serisinde bile aşırı derecede dublör kullanılmıştır. Shaolin okulunda yeni öğrenci olan J.C. kör topal senelerdir su taşımaya devam ediyordur. İyi bir öğrenci değildir, günün birinde şans eseri zindanda kötü dövüş hocasıyla tanışmasıyla işler değişir. Okulun hocalarıda o'ndaki değişimi görüp kötü yola sapmasın diye kendi sitillerini öğretirler. Bir zamna sonra bu kötü dövüş hocası kaçmayı başarır, acil durdurulmalıdır. 70-80 li yıllardaki J.C. filmlerinin konusu 3-5 hep böyle ama kendini zevkle seyrettiriyor.

6/10