Bugün Ne İzledim - 19Tufan03

Öncesinde Delitacessen gibi başarılı bir distopik filme imza atmış Marc Caro ve Jean Pierre Jeunet ikilisinden, yine başarılı atmosferi ve gotik süslemeleri ile ortaya çıkmış biraz eğlenceli, biraz da ürkütücü bir film La cite des enfants perdus. Yaratılan distopik dünyadaki her ayrıntı, her süsleme oldukça kaliteli ve özenle seçilmiş. Sisli ve kasvetli atmosferi, çizilen karakterlerin özgünlüğü ve betimlenmesi ile oldukça yoğun emeğe ve kaliteye sahip film. Krank isminde kafayı sıyırmış bir bilim adamının kaçırttığı çocukların rüyalarını çalmasını anlatan film, içerisinde bir hayli delilik ve ürkütücülük bulundurmasına rağmen, One ve Miette arasındaki dostluk ile de iç ısıtıyor. Müziklerini de Angelo Badalamenti gibi bir ustanın yaptığı film için türünün en değerli örneklerinden biri olduğunu söylemek yanlış olmaz. Film; distopyasının hakkını veren, fantastik bir evrenin gotik dokunuşlarla süslendiği, farklı ve özgün karakterler arasında izleyiciyi tuhaf bir yolculuğa çıkartan ve damaklarda değişik tatlar bırakan başarılı bir film.

7.6/10

İspanyol gerilimleri sıra dışı fikirler bulmaya devam ederken, aynı zamanda buldukları fikri geliştirme, devamını getirme ve işleme konusunda sıkıntılar çekmeye devam ediyor. El hoyo insanın acımasızlığını, bencilliğini, aç gözlülüğünü, merhametsizliğini anlatan ve başından sonuna kadar savunduğu fikriyle tutarlı, ancak yer yer abes ve özensiz işlenilmiş bir ispanyol gerilimi. Film; alt yapısını dayandırdığı Cube ve Snowpiercer'a göre daha iyi bir film izlenimi verirken, vermek istediği mesajı sorun yaşamadan ve eveleyip gevelemeden izleyiciye iletme görevini başarıyla yerine getiriyor. Bu arada, El bar filmiyle de bazı benzerlikleri olduğunu düşünüyorum filmin. En azından verdiği/vermek istediği mesajlar benzeşiyor. Film için insan üzerinde yapılmış psikolojik bir deney olduğunu söylemek doğru olsa da, insan psikolojisinin resmini gerçekçi yansıtamaması ile ivme kaybediyor. Bir gün önce en kral yemekleri yerken, bir gün sonra farklı bir katta uyanınca hadi dur hücre arkadaşımı yiyeyim diyemezsin. Bu denli büyük ve ani bir değişimin bu kadar kısa süre zarfında olması namümkün. Ya da oraya kendi isteğiyle girmiş ve o kaldığı yerin özellikleri hakkında yeterince bilgi sahibi olan birinin yukarıya ip atarak kurtulacağını sanması gibi bazı içe sinmeyen sahneler var filmde. Yemekhane şefinin tanrı, aşçıların melek, platformun dünya olarak metaforlandırıldığı, başından beri savunduğu fikrine sadık kalmış, aç gözlülüğü, adaletsizliği ve insanoğlunun iki yüzlülüğünü eleştirmiş ve bulduğu sıra dışı fikriyle ortalamanın üstünde seyir zevki vermiş, izlemeye değer bir film olduğunu söyleyebilirim El hoyo için.

6.8/10

1997 yılında önüne geçilemeyen suçlar nedeniyle, New York şehri etrafına duvarlar örülmüş, mayınlar döşenmiş, içine girenin çıkamadığı en azılı suçların oraya gönderildiği dev bir hapishaneye dönüşmüştür. Bir gün başkanın uçağı bir isyancı tarafından kaçırılır ve New York'a düşürülür. Başkan uçaktaki özel koruma bölgesine sığınarak hayatta kalmıştır. Başkanı oradan kurtarma görevi de eski bir asker olan bir başka suçlu Snake Plissken'a verilmiştir. Plissken'ın vücuduna onu 24 saat sonunda öldürecek bir bomba yerleştirilmişdir. Başkanı kurtarması için 24 saati vardır, aksi takdirde kendisi de ölecektir. John Carpenter imzalı film başarılı distopik gelecek tasviri ve karanlık atmosferi ile ön plana çıkarken, biraz yavan aksiyon işlenişiyle de keyif kaçırıyor. Yer altında yaşayanlar, açlıktan birbirini yiyen ve akıllarını yitirmiş insanlar... Aslında işin içinde macera ve kurtarma görevi olmasa çok daha iyi film olabilirdi diye düşünüyorum. Başarılı atmosferi üzerine yoğunlaşıp, orada yaşamanın zorluklarını anlatması yeterli olacaktı. Bu arada John Carpenter'ın diğer filmlerinde olduğu gibi bu filminde bir mesaj verme kaygısı yok. Her şeye rağmen, yaratıcı fikri, başarılı distopyası ve Kurt Russell, Lea Van Clif ve Harry Dean Stanton gibi usta oyuncuları da göz önünde bulundurduğumuzda, ortalamanın fazlasıyla üstünde seyir zevki veren başarılı bir film olduğunu gönül rahatlığıyla söyleyebilirim.

7.2/10

The Thing ve In The Mouth of Madness ile beni kendisine fazlasıyla hayran bırakan John Carpenter'dan harika bir fikre, ancak ortalamanın çok üstünde olmayan bir anlatıya ve işlenişe sahip bilim kurgu filmi. Film; kapitalist düzeni ve gerçeklerle yüzleşmemek için yalanlarla yaşamayı tercih eden insanları  eleştirmesi ile çok doğru eleştirilere ve çok yaratıcı bir fikre sahip. Uzaylılar gerçekten aramızdalar, belki başka dünyadan gelmediler ama bu sistemi kurmuş, işletmiş ve dünyayı sömürmüş herkes aslında uzaylı. Özellikle, uzun olan dövüş sahnesi belki de filmin en önemli yeri. Gerçekleri görmek istemeyen insanlar sadece o sahnede bile harika anlatıldı. Bizzat onlardan olmamıza gerek yok. Gerçekleri görmek istemiyorsak, filmdeki anlatıyla gözlüğü takmak istemiyorsak, aslında yine onlara hizmet ediyoruz. Başroldeki kötü tercih ve filmin biraz gayri ciddi bir anlatıya sahip olması filmin ivmesini düşürse de, yine de derdini anlatabilmiş ve amacına hizmet eden bir bilim kurgu filmi They Live. 

7.2/10

Iwo Jima adasını savunan Japon askerlerinin Amerikan işgal kuvvetlerine direnmesini anlatan, ağır bir anlatıya sahip ve maalesef ki biraz da Amerikan propagandasından beslenen Clint Eastwood imzalı bir savaş filmi Letters From Iwo Jima. Evet film Japonların gözünden anlatılmaya çalışılmış ama, belki yönetmeninin Amerikalı olmasından belki de bilgi eksikliğinden objektiflik genel olarak yakalanamamış filmde. Clint Eastwood'un kendisini çok severim, filmlerini de severim. Ancak yaptığı her işi gereksiz ballandırmanın ve yüceltmenin anlamı yok. Uzun süresi, ağır anlatısı ve propagandanın rahatsız edici seviyede olması nedeniyle ortalamanın çok üstünde bir film olduğunu iddia etmek zor. Beğenmedim.

6.3/10

İlk uzun metrajı İndisious Chapter 3 ile yönetmenlik dünyasına adım atmış, sonrasında Upgrade ile adından söz ettirmiş, başarılı korku gerilim yönetmeni James Wan'ın yıllarca senaristliğini yapmış ve benim senaristliğinden beri takip ettiğim ve gelecek vadettiğini düşündüğüm Leigh Whannell'dan obsesyon üzerine çekilmiş başarılı bir korku gerilim örneği daha. Hem teknik olarak, hem anlatı olarak  İnsidious Chapter 3 ve Upgrade'e göre bir hayli yol katetmiş Whannell. Gelişiyor olduğunu görmek sevindirici. Film; git gide artan temposu, izleyiciyi de atmosfere dahil edip yer yer irite etmesi ve bazı ters köşe sekansları ile birlikte son yıllarda çekilmiş en başarılı gerilim örneklerinden biri olmuş. Kurgusal olarak kusursuz olmasa da ve ufak tefek bazı içe sinmeyen sahnelere sahip olsa da, bu tarz filmlerdeki mantıksızlığı her şeye rağmen aza indirgemeyi başararak, izleyiciyi filmden kopartacak kadar büyük mantık hatalarına imza atmamasıyla da alkışı hakediyor. Obsesyon üzerine çekilmiş, git gide artan temposu ve atmosferiyle izleyiciyi germe ve filmde tutma görevini fazlasıyla yerine getirmiş başarılı bir gerilim filmi The İnvisible Man. Ben çok beğendim, tavsiye ederim.

7.7/10

Tarihe Watergate skandalı olarak geçmiş, Abd başkanı Nixon ve partisinin demokratların ofisine dinleme cihazı koymasını ve sonrasında yaşanan örtbas olayını anlatan, Amerika'nın bir başka karanlık dönemini çok başarılı şekilde anlatmış, Alan J. Pakula imzalı politik bir film All the President's Men. Gazetecilik temalı filmleri çok sevmesem de konu Abd, derin devlet ve örtbas olunca film kendisini sevdirmekte hiçbir şekilde zorlanmadı. Bu arada, otoparkın karanlık köşesinde gerçekleşen Robert Redford deep thorat konuşmaları çok efsaneydi. Sinemanın en epik sahnelerine girdi nazarımda, çok beğendim. Film; gerçekçi anlatısıyla ön plana çıkmış, skandallar üzerine çekilmiş en iyi filmlerden biri. Aynı zamanda, gazetecilik mesleğinin zorluklarını da net şekilde dile getirebilmesi açısından oldukça değerli bir film. Robert Redford ve Dustin Hoffman rollerinin hakkını vermiş. İnsanların ağzından 2 kelime alabilmek için gösterdikleri uğraşı ve ısrar filmi çok gerçekçi kılmış. Abd'nın karanlık dönemlerinden birini açığa çıkarmış cesur 2 gazetecinin yaşadıklarının anlatıldığı, çok güçlü ve gerçekçi bir film All the President's Men. Tavsiye ederim.

8/10

Charles Dickens romanından uyarlama, Alfonso Cuaron ismini görünce hemen izleme listesine attığım, ancak hayal kırıklığı yaratan romantik bir film Great Expectations. Alfonso Cuaron imzalı birçok film izledim ve hepsini beğendim, bu film dışında. Karakterler arasındaki aşk bana bir türlü geçmedi. Kurgusal olarak da pek beğendiğim söylenemez. Yükseliş hikayesi ve altındaki sebep bana çok zorlama geldi. Kötü film diyemem, ancak ortalamanın üstüne çıkamamış bir film Great Expectations.

6/10

Genel hatlarıyla bir baba oğul çekişmesini, arka planda da aile olmayı anlatmış/anlatmaya çalışmış, homofobikliğe bir hayli sert eleştiriler getirmiş, dramatik bir aile filmi Crazy. Film; maço bir karaktere sahip bir babanın, oğlunun eşcinsel eğilimlerini farkettikten sonra aralarının açılmasını anlatıyor. Baba/oğul arasındaki çekişmeYİ beklediğim kadar şiddetli ve detaylı bulmadım. Bu konuda, beklentimi çok karşılamadı film. Çocuk öz benliğine, cinsel eğilimine sahip çıkamıyor. Tamam babasını seviyor ve arasının bozulmasını istemiyor ama sen haklısın, dört elle kimliğine sarılması gereken çocuk kırılma anından sonra bile ben buyum diyemiyor. Maço bir baba ve gay olan oğlu, bu konu daha büyük ve agresif bir çatışmayı çağırıyordu ve film bu beklentiyi pek fazla karşılayamadı. Bu arada, çokça dile getirdiğim dış ses gereksizliğini tekrardan dile getireyim. Özellikle İspanyol ve Fransız yapımlarında gördüğümüz bu dış ses olayı gerçekten çok gereksiz. Bana filmi niye anlatıyorsun ki? Ben izliyorum zaten. Çocuk mesela hediye alıyor, dış ses çocuğun hediye aldığını anlatıyor. Çok gereksiz ve rahatsız edici buluyorum bu dış ses olayını. Filmin artılarına gelirsek, sevdiklerimizi olduğu gibi kabul etmeliyiz mesajının hakkını vermiş film. Müzikleri, oyunculukları da gayet başarılı ve yeterliydi. Genel anlamda sevenlerinin abarttığını düşünsem de, eğlenceli ve güzel mesajları olan seyirlik bir film olarak değerlendiriyorum.

7.1/10

Dogma 95 akımının öncüsü birkaç Danimarkalı yönetmenden biri olan ve sonrasında The Hunt gibi bir başyapıta da imza atmış Thomas Vinterberg'den, sıra dışı bir dramatikliğe sahip bir film Festen. Öncelikle, ben bu amatör kamera kullanımı diyebileceğimiz serbest çekim tekniğini sevmiyorum gerçekten. Öncesinde de dile getirmiştim, sevdiğim çok nadir örnekleri var ama genel anlamda bu çekim tekniğini hem sevmiyorum, hem de matah bir teknik olduğunu düşünmüyorum. Film; babasının 60. yaş günü için çocuklarının, diğer aile fertlerinin ve önemli statüye sahip insanların toplanmasını ve bazı sırların açığa çıkmasını anlatıyor. Çocukken babaları tarafından cinsel istismara uğramış çocuklar ve bu yüzden intihar etmiş bir kız kardeş, kadeh kaldırma esnasında babasının kendisine ve kız kardeşine tecavüz ettiğini söyleyen Christian ve ona inanmayan aslında inanmak istemeyen konuklar ve yakınlar. Babanın her iğrençliğinin üstünü örtmeye çalışan, oğlunu suçlayabilen ve sürekli tadımız kaçmasın modunda olan bir anne ve bu iğrenç olaylar silsilesiyle parçalanmış, ancak parçalanmamış gibi davranmaya çalışan bir aile. Babanın onca yaptıklarına rağmen hiçbir davetlinin tepki göstermemesi, mekanı terketmemesi ve gerçekleri söyleyenlerin susturulmaya çalışılması çok başarılı ve yerinde eleştirilerdi. Cinsel istismar, ensest, ırkçılık, yandaşlık, güce tapma gibi önemli konulara sağlam eleştiriler getirmiş, başarılı senaryosu ve gerçekçi anlatısıyla ön plana çıkmış etkileyici bir film Festen. 

7.5/10